Wełna, borówki i praca...

Na wpół roztopiona i wyparowana donoszę, że pomału wracam do drutów. Wbrew panującej pogodzie i porze roku zabrałam się za wełnę z alpaką. No żyć nie umierać... włóczka w sam raz, haha. Odpoczywam od koszmarnych 3mm drutów, które póki co ze mną wygrały. Od razu wskoczyłam na drewniane 'piątki', ale to dlatego aby zgodziła mi się próbka do wzoru. Ten konkretny sweterek chodził za mną od dłuższego czasu i znalazłam mu idealny kolor i całkiem niezłą włóczkę. Potrzebuję teraz trochę takiej bezmózgowej robótki, dla podniesienia swoich dziewiarskich morali. Bo jestem załamana tym jak długo już nie udało mi się nic stworzyć, a zaczynałam najróżniejsze rzeczy, niezliczoną ilość razy. Nitka od Dream in Color też mi o dziwo nie sprzyja, póki co nie mogę się z nią dogadać, więc po dojechaniu kilku cm pod pachami w najnowszym swetrze odłożyłam na półkę do sprucia. Bez sensu byłoby męczyć się godzinami i robić coś co nie do końca wiem jak by wyglądało, a do tego niedługo już będzie dla mnie za zimno na kusy, cienki sweterek. Koniec końców myślę o przerobieniu jej na chustę. Obawiam się jedynie tej szorstkości, ale to już wyjdzie pewnie dosłownie po praniu. ^^

Z takich innych nie wełnianych opowieści to przyznam się, że powróciłam na chwilę do koralików. Dosłownie na chwilę, bo marzę by sobie zrobić pierwszego ukośnika. Prób było narazie 3, bo tyle nawlekania, potem kolejnego przenoszenia na drugą [cieńszą] nitkę... no i tako kolejny raz dzisiaj zrobiłam sobie mikro lekcję. I... odkładam na później. Chyba ktoś musi mi dosłownie pokazać co jest nie tak, bo już sama nie umiem tego rozgryźć.

Zgnieciona ręka już mi nie dokucza, chyba, że zmęczy się za mocno. Szyja o dziwo nadal pobolewa, a mija już całkiem sporo czasu. Te potwornie upalne dni ochładzam sobie mrożoną kawą, albo mlecznym koktajlem bananowo- czekoladowo- cynamonowym z lodami. :) Do tego wcinam cudowne borówki i cieszę się wolnymi popołudniami, planując kolejne robótki i podczytując czasem jakąś książkę. 

Ostatnio cieszyłam się, że do pracy idę na piechotę, raz wybrałam się nawet rowerem. I za wcześnie o tym mówiłam, bo teraz się trochę zmieniło, mimo, że to początek. Aktualnie dojeżdzam trochę dalej, więc spacerek odpada a rower się czasowo nie opłaca i dostarcza zbyt wielkiego stresu i wysiłku na tej trasie. Na miejscu jestem zupełnie sama, więc wszystko na mojej głowie, a jestem zielona jak szczypiorek na wiosnę... jakoś muszę dać radę... no cóż.

*ps. wybaczcie tak laicko pisany post, ale z tego wszystkiego ostatnio czuję jakbym miała umysł na poziomie morskiej galarety.

Miewacie aż tak długie przerwy w dzierganiu czy tworzeniu ogólnie?

Jak sobie z tym poradzić, kiedy zupełnie nic nie wychodzi czego się dotknie?