Klątwa?

Czy istnieje coś takiego jak 'dziewiarskie klątwy'? Albo 'klątwy na dziewiarki'?

Coś w stylu: nigdy nic Ci się nie uda, więcej sprujesz niż zrobisz itd. itd. itd.

Na mnie chyba coś takiego trafiło, bo szczerze mówiąc już inaczej nie wiem jak sobie to tłumaczyć. Zaczęło się od problemów z Ginkgo, coś koło 2 miesięcy temu. Przebolałam- naście rzędów w ażurowej chuście to nic. Drobny błąd we wzorze, którego ja nie wyłapałam, bo po raz pierwszy robiłam [jak się właśnie okazało] ażur dwustronny. Ok, chusta zmęczona, skończona, cacy.

Potem przygoda z Out of darkness, który poszedł cały do sprucia. Pod koniec dziergania, jakieś naście, no może koło 20 rzędów coś zaczęło mi się nie zgadzać i miała iść do unicestwienia część ażurowa... wszystko jako pajęczynka wersja lace. Początkowo próbowałam ratować co się dało, ale tyle nerwów, skupienia i czasów to zajmowało, że uznałam, iż to zupełnie się nie opłaca. Do tego ponowne nabieranie oczek z tej cienizny i łapanie ich pojedynczo albo zabawy z nitką okazały się nie na moje ówczesne siły. Całość została zkłębkowana... Ale wiadomo, ażury, koncentracja, cieniuśka włóczka- zrozumiałam, przebolałam [no, prawie do końca... :p]. 

Nie poddając się chwyciłam za nowe motki DiC. Na sweterek. Na najcieńszych dla mnie do tej pory drutach nr 3. Wyzwanie. Próbki poczynione, wzorek obmyślony, schemat narysowany... działałam. Nabierając oczka i próbując jakieś tam wymysły w kilku/nasty pierwszych rzędach zaczynałam tak od zera chyba z 5 razy, jeśli nie więcej. Wersja ostateczna została przeze mnie wstępnie zaakceptowana i tworzyłam dalej. Miesiąc. Przymierzałam co kilka rzędów. Szkoda było pruć, głupio było tworzyć dalej, bo okazywało się, że niebezpiecznie poszerzyły mi się plecy. Ściegiem gładkim. A ażury wyszły takie piękne. Tyle liczenia, mierzenia, magicznych tabelek, próbek.... wszystkiego...

Odpoczywając od swetrów zabierałam się za łapki. Najprostsze, dla samego dziergania. Z nowych włóczek, dla podniesienia poziomu ekscytacji rozpoczęciem nowych projektów. No i testów nitek rzecz jasna. Wychodziło tyle co nic, czyli totalne prawie zero- prucie po kilku cm. Raz, drugi, trzeci... itd. itd.

źródło: http://www.knitandtonic.net/

Żal mi było takiej pięknie barwionej włóczki [DiC], żal nowego, autorskiego projektu swetra. Nie chciałam powielać tego samego, bo od tej przygody i męczarni na wykałaczkach totalnie mi zbrzydło. Wzięłam się za drugi motek [aby nie musieć przeżywać procesu prucia] ze zwykłym, rozpinanym raglanem od góry. Dojechałam sobie do kilku cm poniżej pach. I bach! Kolejna klapa. Robi się długo, pogoda ucieka, czasu coraz mniej, bo i zaczęła się praca na etat. Uznałam, że odłożę, a tak na serio to spruję, bo siły nie mam. Patrzeć na tę włóczkę nie mogę, bo pokazuje moją porażkę. Kolejną.

Bez dziergania całkowicie głupio się czuję. Brak weny, chęci i tego czegoś postanowiłam zapełnić projektem motywującym. Padło więc na upatrzony daaaawno wzór sweterka na jesień. Prostego, szybkiego, bo z grubszej włóczki na błyskawicznych drutach nr 5. Paczka z włóczką przyleciała błyskawicznie, kolor rozczarował pozytywnie, pierwsze rzędy również. Potrzebowałam tą robótką podnieść moje naprawdę podupadłe już morale dziewiarskie... a wkopałam się bardziej. Podskórnie chyba coś czułam, bo to za piękne by nagle mogło mi coś wychodzić, więc dziś wyszło szydło z worka. W trakcie rozdzielania rękawów od kadłubka prawie zniknęły mi plecy... doprawdy nie wiem jak to się stało. Za dużo ostatnio emocji, jakichś problemów i człowiek traci głowę. Dosłownie, bo jak inaczej można to wyjaśnić?

Naprawdę nie wiem co się dzieje. 
Nie wiem jak to przetrwać i z tym wygrać, bo boję się brać druty do ręki.

W zasadzie to jestem w szoku i czuję się teraz doprawdy dziwnie oglądając te cuda na waszych blogach i prędkość z jaką produkujecie kolejne swetry. Zachwycam się, podziwiam, ale nie potrafię zrozumieć co mnie dopadło... bo przecież sweter zrobiłam, sama, pierwszy. Chust też mam kilka za sobą. A teraz? Wychodzę na jeszcze bardziej zieloną niż szczypiorek na wiosnę i niedługo zacznę obawiać się czy z tej frustracji druty nie staną się narzędziem zbrodni [tylko ciekawe na kim]...

Co robić?

ps. to taki post do wyżalenia się, pisany emocjami, bo aż nie wiem co ze sobą zrobić...
ps2. oooo, a może to klątwa za 'zdradę' malabrigo?